Podcasts voor de uitzending van 27 mei 2011

Eerste uur
Tweede uur

Let op, de podcasts van KX Radio zijn vier weken lang beschikbaar. Wil je langer luisteren dan zul je ze even moeten downloaden en goed bewaren.

Aflevering 48 van 27 mei 2011

Eerste uur:
1. Bill Withers – Ruby Lee
2. Joe Cocker – Cry me a river (live)
3. Hugh Laurie – You don’t know my mind
4. Kate Bush – Experiment IV
5. Bonnie Raitt – Have a heart
6. BB King – I like to live the love
7. Raphael Saadiq – Stone rollin’
8. Prince and the revolution – Pop life
9. Mexican Institute of Sound – Te quiero mucho (the zoo version)
10. Pollyester - Voices
11. Groupies Delite & Sandwich Band – Alley oop
12. Fun Lovin’Criminals – Conversations with the lawyer of DSK
13. Rutles – Give booze a chance
14. John Lennon – (just like) starting over / instant karma
15. Stevie Wonder – Shoo be doo be doo da da
16. African Voodoo – African pop session

Tweede uur:
17. Al Jarreau – Roof garden
18. Shriekback – My spine is the bassline
19. Talking Heads – Slippery people (live)
20. Mighty Clouds of joy – Mighty clouds of joy (en dat twee keer)
21. Annett Louisan – Das alles wär niet passiert
22. Sheila E. – Love bizarre
23. Kinks – Picture book (of ander kant – starstruck)
24. Cake – Long time
25. Candi Staton - Another man’s woman another woman’s man
26. CocknBullKid – Asthma attack
27. Paolo Conte – Via con me
28. Nick Vernier Band & Monkees – Mr Bob
29. Bob Azzam – Rain rain go away
30. Gwen Guthrie – Peanut butter

And the weekly Muppet:
http://www.youtube.com/watch?v=CgfZVNv6w2E&feature=related

Voor de bezoekers van de KXRADIO Studio:
Die ligt op het drielandenpunt van de West Bank, Advocatistan en het Rijk van King Louie. Vandaar schieten wij raketten op de tokkies, hoog over de hemel op aarde. Dus als je af en toe iets hoort ruisen in het struikgewas die de binnenstad is, weet je wat het is…

Podcasts voor de uitzending van 20 mei 2011

Eerste uur
Tweede uur

Let op, de podcasts van KX Radio zijn vier weken lang beschikbaar. Wil je langer luisteren dan zul je ze even moeten downloaden en goed bewaren.

Aflevering 47 van 20 mei 2011

Eerste uur:
1. T Connection – Do what you wanna do
2. Beginning of the End – Funky Nassau
3. Gods – Baby’s rich
4. Mexican Institute of Sound – Hiedra Venenosa
5. Bandolero – Paris Latino
6. Tim Knol – Shallow water
7. Blur – Girls and boys
8. Data – Boys will be boys
9. Polle Eduard – Ik wil je nooit meer zien
10. Eric Burdon & War – Paint it black
11. Solomon Burke – Everybody needs somebody to love
12. Hugh Laurie – You don’t know my mind
13. Bobby Gentry – Okolona river bottom band
14. Tal Bachman – She’s so high
15. Reggie Knighton – VD got to Idi

Tweede uur:
16. Humblebums – Shoeshine boy
17. Ghosts – World is outside
18. JJ – No one can touch us tonight
19. Stereophonics – Handbags and gladrags
20. Veronica Maggio – Måndagsbarn
21. Chris Rea – On the beach
22. Drum Theatre – El Dorado
23. Israel Nash Gripka – Fool’s gold
24. Bryan Ferry – Carrickfergus
25. Nick Vernier Band – Time will show the wiser
26. Zombies – Time of the season
27. Zombies – Breathe in, breath out
28. Freakpower – turn on tune in cop out
29. Howard Tate – Ain’t nobody home
30. Harry Nilsson – It’s a jungle out there

Kijk ook even naar de verrichtingen van de Swedish Chef. Michelinster waardig. Of een ster op de culinaire walk of fame.
http://www.youtube.com/watch?v=B7UmUX68KtE&feature=relmfu

Podcasts voor de uitzending van 13 mei 2011

Eerste uur
Tweede uur

Let op, de podcasts van KX Radio zijn vier weken lang beschikbaar. Wil je langer luisteren dan zul je ze even moeten downloaden en goed bewaren.

Aflevering 46 van 13 mei 2011

Eerste uur:
1. Supremes & Four Tops – A taste of honey
2. Cypress Hill – When the shit goes down
3. Coasters – Girls girls girls
4. Foster the people – Pumped up kids
5. Joe Jackson – Steppin’out
6. Walker Brothers – Baby you don’t have to tell me
7. Fray – How to save a life
8. Ed Sheeran – A team
9. Velvet Underground – I’m waiting for the man
10. Arctic Monkeys – Reckless serenade
11. Sam Phillips – Zero zero zero
12. Alex Harvey – To make my life beautiful
13. Michael Kiwanuka – Home again
14. UK Subs – Tomorrows girls
15. Strokes – Taken for a fool

Tweede uur:
16. Brothers Johnson – Strawberry letter 23
17. Shuggie Otis – Inspriration information
18. Faroff – B52’s vs Lipps Inc. vs Yello vs Patrick Hernandez vs Soulwax
19. N.E.R.D. & Nelly Furtado – Hit n fun
20. Michael Kinawuka – I need your company
21. Lisa Portelli – Le Régal
22. Albert Hammond – Free Electric band
23. Mark Ronson & Lilly Allen – Oh my God
24. Kings of Leon – Back down south
25. Mazzy Star – Fade into you
26. Rod Stewart – Mandolin wind
27. Wretch 32 & example - Unorthodox
28. Tabou Combo – New York City pt 1
29. The Very Best – Super mom

 

Trauma op St. Maarten Pt. 1 (liedjesbundel)

Trauma op St Maarten

De bijbehorende liedjesbundel:

1. Beatles – Good morning good morning
http://www.youtube.com/watch?v=wmOecBHVhLg

2. Rammstein – Amerika
http://www.youtube.com/watch?v=yydlX7c8HbY

3. Alan Parsons Project – Don't answer me
http://www.youtube.com/watch?v=ALC7kt6iUHY

4. Will Powers – Kissing with convidence
http://www.youtube.com/watch?v=dp-4o0IodsE

5. dB's – A spy in the house of love
http://www.youtube.com/watch?v=I9e7W-P-63Y (Alleen audio)

6. Reunion – Life is a rock (but the radio rolled me)
http://www.youtube.com/watch?v=16kh-AP4OCU

7. Robert Palmer – Best of both worlds
http://www.123video.nl/playvideos.asp?MovieID=394972 (live versie, kan de studio versie niet vinden)

8. Cream – Anyone for tennis
http://www.youtube.com/watch?v=MB2f6-U72Zk

9. Deodato – Happy hour
http://www.youtube.com/watch?v=B-J_9AEJmLI

10. Pink Floyd – Money
http://www.youtube.com/watch?v=JkhX5W7JoWI (Alleen audio)

11. Nelly Furtado – Powerless
http://www.youtube.com/watch?v=zGjZwi7kdHE

12. Pacific Gas & Electric – Staggolee
http://www.youtube.com/watch?v=8J07UDPLLbU

Als je alle liedjes als mp3 wil hebben moet je een mailtje sturen aan jeroen.soer@kxradio.nl, ik stuur je dan een via wetransfer een zipfile met de liedjes.

 

Podcasts voor de uitzending van 6 mei 2011

Eerste uur
Tweede uur

Let op, de podcasts van KX Radio zijn vier weken lang beschikbaar. Wil je langer luisteren dan zul je ze even moeten downloaden en goed bewaren.

Aflevering 45 van 6 mei 2011

Eerste uur:
1. Cyndi Lauper – Girls just wanna have fun
2. Georgie Fame & Alan Price – Bonnie & Clyde
3. Serge Gainsbourg & Brigitte Bardot – Bonnie & Clyde
4. Keren Ann – Sugar mama
5. Cat Stevens – I’m gonna get me a gun
6. Fixx – Saved by zero
7. Bobby Byrd – I know you got soul
8. Leon Russell – Out in the woods
9. Martina Topley – Bird - Carnies
10. Bodies of Water – Open Rhythms
11. Rolling Stones – Tumbling dice
12. Jocelyne Béroard – Siwo
13. Sizzla – Pretty black girl
14. Eek-a-mouse – Wa do dem
15. Mo’Horizons – Dance naked under palmtrees

Tweede uur:
1. Men Without Hats – Safety Dance
2. Gruppo Sportivo – Armee Monica
3. Black Crowes – Hotel Ilness
4. Richard T Bear – Sunshine Hotel
5. Keren Ann – je fume pour oublier que je bois
6. Snow Patrol – Shut your eyes
7. Cloud Control – Gold Canary
8. Dan Reed Network – Get to you
9. Tom Jones & Stevie Wonder – Superstition (live)
10. Pacific Gas & Electric – Staggolee
11. Haircut one hundred – Favourite shirt (boy meets girl)
12. Butcherettes – Sick of you
13. Franz Ferdinand – Do you wanna
14. Gabby Young & Other Animals – We’re all in this together

 

Trauma op St. Maarten Pt. 1

 Trauma op St Maarten Pt 1

door Jeroen Soer

Ik hoor een luid kraaiende haan die het tijd vindt om te gaan kippenneuken. Ik sta net onder de douche dus wat mij betreft kan hij voorlopig zijn gang gaan.

'Good morning, good morning, good morning, good...'
Nothing to do to save his life, call his wife in.
Nothing to say but what a day, how's your boy been.'

Het onverwarmde water uit de kraan is niet koud, maar lauw. Je kan er geen ei van laten schrikken, dus dat doe ik manueel. Ik houd een foto van Sharon Dijksma boven het pannetje en dan is het resultaat bereikt. Met de handdoek in mijn hand loop ik de slaapkamer in om de wekker op de telefoon uit te zetten. Het is half zeven. Aankleden in de tropen is geen langdurig ochtendritueel en op weg naar buiten om te gaan ontbijten en de 'Daily Herald' te gaan kopen zet ik het koffiezetapparaat aan.

Het plenst. Maar ik red het nog net om via de porch redelijk droog de auto in te schuiven. Op St. Maarten neemt iedereen die zich meer dan een paar meter moet verplaatsen de auto, ook als het droog is. Het verkeer staat dan ook minstens twee keer per dag muurvast en veel vaker in het seizoen als de brug naar de lagoon een paar keer per dag open gaat. Dat gaat meestal volgens van te voren vastgestelde en gepubliceerde tijden, maar soms wil één van de megayachts er op een ander moment in of uit en dan is de brugwachter natuurlijk best bereid de brug te openen. De donatie voor zijn familiefonds is dan vanzelfsprekend, cash en groot.

Nadat ik mijn krantje heb gekocht bij één van de verkopers langs de weg, gaat mijn telefoon. Another early riser.

“Hi John, this is Charles” hoor ik.

Ik had er genoeg van om Amerikanen uit te leggen hoe mijn voornaam uitgesproken moest worden. Ze kwamen niet veel verder dan iets dat meer op Yahoo leek dan op Jeroen en daarom heb ik besloten dat ik dan maar als John door het Caribische leven moet. Mijn officiële eerste naam is ten slotte Joannes, dus hoeveel Johnner kan het worden?

“Can you come over to „La Croissanterie‟ and have a coffee? I need to talk to you about the commercial side of the venture. I still don't see your point with regard to tobacco companies sponsoring TV programmes”
“Believe me, cable companies and DTH satellite services will not carry the station if you do that. “Gimme 30 minutes. I'll take the dinghy”.
“Fine. And bring another copy of your strategic brief. Ashley is here with me and she wants a copy”
“No problem, see you in Marigot in half an hour”

Hoe het precies zit tussen Ashley en Charles is me nog niet helemaal duidelijk geworden. Ze zijn om onduidelijke redenen 'man en vrouw', maar zijn vooral zakenpartners. Het lijkt alsof zij geld heeft en dat hij het voor haar 'belegt'. In geld uitgeven is hij in ieder geval een professional. Ik heb mensen wel eens horen zeggen dat haar vader een rijke Amerikaanse olieboer uit Texas is, maar ik kan me daar niet zoveel bij voorstellen. Ashley klinkt niet alsof ze uit Texas komt als ze praat. Als ze praat...

Ik rijd terug naar Simpson Bay, naar mijn appartement aan de lagoon. Ik groet Steve, de man bij de slagboom. “You've got mail” zegt hij met een grote grijns en hij zoekt in een enorme stapel gekreukelde en vergeelde post. Uiteindelijk vindt hij een grote envelop die bij nadere bestudering toch niet voor mij bestemd is. Ik wacht al bijna drie maanden op post uit Spanje, maar die envelop ligt ongetwijfeld ergens op een postkantoor onbestelbaar te zijn.
“Relax,... you're in Paradise”.
“There is no Paradise without a postal service” zeg ik geïrriteerd terwijl ik hem toezwaai en doorrijd.

De ochtendlucht is vochtig en fris tegelijk, het blijft een merkwaardige combinatie. De zon die inmiddels is doorgebroken laat de tuin stomen. Het is bijna windstil. Dat is hier niet normaal, maar het komt vaker voor in het Hurricane seizoen. Een tropical depression in de buurt zuigt als het ware alle wind weg. Meteorologische onzin, maar voor mij werkt het. Het autoalarm piept twee keer en gaat op in het geluid van de tropenochtend.

Het hele huis ruikt naar koffie en ik schenk een grote mok in. Ik loop naar de schuifdeur, open die en pak de sleutels van de dinghy van het haakje. Het is een kleine dinghy, een meter of vijf lang, maar met een 25 pk buitenboordmotor best snel. Volgens mij moet ik genoeg benzine hebben, maar de meter is kapot, dus ik controleer de inhoud met de steel van de 'mop' die Barbara gebruikt om de vloer te doen. Ik zie dat er meer dan genoeg in zit, dus ik hoef niet te tanken. Scheelt weer. Ik start de motor vast en loop naar binnen om de strategic brief voor Ashley te printen. 36 nieuwe e-mails. Nu even niet...

Ik schenk mijn mok nog een keer vol en pak de papieren uit de printerlade. Aan boord van de dinghy doe ik de papieren in de waterdichte box en zet ik mijn mok in de houder op de stuurstand. Ik gooi de lijntjes los en vaar rustig weg. Na 50 meter duw ik de gashendel met kleine tikjes steeds verder naar voren, tot de dinghy in plané komt en ik vol gas kan geven. Als ik met de auto naar Marigot rijd doe ik er op dit moment van de dag bijna drie kwartier over, nu ben ik er binnen tien minuten. En met de wind door je haren zie je nog 's wat. De Fleurtje van John Deuss bijvoorbeeld. Wat een schitterend jacht is dat toch. En de Ecstasea van Roman Abramovich. Een in Nederland gebouwd Feadship; met geld koop je geen smaak, met veel geld nog minder. Als ik op volle snelheid langs het vliegveld vaar, komt een bejaarde Lockheed L-1011 Tristar op het laatste moment los van de startbaan. Hij vliegt op 50 meter boven me en begint een bocht naar rechts te draaien. Wat een teringherrie.

We're all living in America,
America is wunderbar.
We're all living in America,
Amerika, Amerika.

La Croissanterie is een heel gewoon ontbijtrestaurant met een zelfs voor Amerikanen die geen Frans spreken begrijpelijke kaart. Ik leg aan en zie Charles en Ashley zitten die met handgebaren de eigenaar van La Croissanterie iets proberen uit te leggen. Hoe ingewikkeld kan het zijn.
Charles zwaait me naar hun tafeltje.

“Mornin' John, can you please order two servings of scrambled eggs en two American coffees for us? And one cranberry juice and a mineral water. This gentleman doesn't speak English”. Het blijft vreemd, maar het is waar. Veel mensen aan de Franse kant van het eiland spreken geen woord Engels. Ik bestel de 'oeufs brouillés' en 'Café Américain' en het gewenste sapje en water voor Ashley en Charles en een 'croissant' en een 'double espresso' voor mijzelf. Ondertussen overhandig ik de papieren aan Ashley die er meteen in begint te lezen.

“Till what time did you stay in the Bliss last night?”vraagt Ashley.
“I didn't go there, I stayed on the Lady C until around eleven and went home” zeg ik “I don't want to feel too hung over when I record the radio programme later today”

“Let's talk about the project” zegt Charles. Altijd als hij dat woord gebruikt moet ik aan Wim van Putten denken. Ook hij kan de Engelse R niet uitspreken in het woord project en ik denk dan ook dat er tientallen, zo niet honderden Nederlanders zijn die nog altijd denken dat die groep die hij zo vaak aankondigde 'the Alan Parsons Pwoject' heet.

Don't answer me, don't break the silence
Don't let me win
Don't answer me, stay on your island
Don't let me in

Charles wil een televisiestation beginnen met programmering uit de Caribbean, gericht op de Amerikaanse, Canadese en Europese markten. Gericht op de mensen waarvan de wortels in de Caribbean liggen of op mensen met een toeristische interesse voor het gebied. Hij wil met een „revenu share‟ plan gratis aan lokale Caribbean content komen en die programmering verkopen aan adverteerders en sponsors.
Een leuk idee, zonder meer. Charles vertelt me steeds dat hij met zeker zes sigarenproducenten op de Dominicaanse republiek gesprekken heeft gehad en dat zij allemaal dolgraag op “Carib TV” willen adverteren. Carib TV is de werknaam, zo zal het TV Station uiteindelijk niet kunnen heten, want er is een biermerk uit Trinidad and Tobago dat zo heet. Ik leg hem nogmaals geduldig uit dat distributie in Amerika, Canada en Europa dan echt heel erg moeilijk wordt. Tabaksreclame ligt daar erg gevoelig. Hij laat me twee intentieverklaringen zien van sigarenmerken uit de Dominicaanse Republiek, waar ik echt nog nooit van gehoord heb. En van vier drankenproducenten waarvan de namen me ook niets zeggen. Ashley zit in de tussentijd te lezen en prikt wat in haar scrambled egg. Ik begrijp niet waarom Charles zo blijft doordrammen over die intentieverklaringen. Met dit soort adverteerders is het project kansloos. Ik heb het gevoel dat hij me iets voor me verborgen houdt. Hij vertelt dat morgen die twee sigarenproducenten naar St Maarten komen om over het project te praten en hij nodigt me uit om 's avonds met ze mee te eten in 'Temptation' in Cupecoy.

“OK, see you tomorrow” zeg ik. Bij wijze van afscheid geef ik Charles een hand en Ashley een kus op haar wang. God zij dank hebben ze hier die krankzinnige gewoonte van die drie zoenen niet overgenomen.

You may be a sharp dresser,
You may be a fantastic dancer,
You may be a lively conversationalist,
But what happens at the end of the evening when the time comes to show how you feel?
Unless you can kiss with confidence all your fancy dressing, dancing and talking won't get you a second date.

In de dinghy terug naar huis blijf ik piekeren over dat drammen van Charles. Waarom wil hij dit? Wil hij dat het project mislukt? Zonder distributie kan er nooit genoeg reclameomzet gedraaid worden om de inkomsten die we begroot hebben binnen te halen. Als ik thuis ben bel ik Herman. Herman is één van de vele advocaten op het eiland. Er wordt wel eens spottend gezegd dat er op St. Maarten meer advocaten dan schoonmakers zijn. Dat zal wel niet helemaal kloppen, maar er zijn er wel erg veel. Als advocaat moet je dus wel iets bijzonders bedenken om klanten te trekken. Het heeft even geduurd, maar Herman had er wat op gevonden. Hij heeft een enorme hekel aan binnen op kantoor zitten en hij vluchtte dus vaak al om half 10 's ochtends naar buiten en ging dan op de boardwalk in Phillipsburg een kop koffie drinken. Een praatje hier of daar en hij ontdekte dat er altijd wel mensen rondliepen die wat juridische hulp konden gebruiken. Bij een verblijfsvergunning of naturalisatie, bij het kopen of verkopen van een huis of een timeshare, bij het oprichten van een offshore holding, of het beginnen van een restaurant of café. Hij kwam zijn klanten op straat tegen. 's Middags ging hij dan naar Orient Beach, waar hij met laptop onder handbereik door het leven ging als 'de Beachlawyer'. Zo was hij een paar jaar gelden ook tegen Charles en Ashley aangelopen.

Hij neemt de telefoon tegenwoordig zelfs op met “...Hi, this is the beachlawyer” hoor ik.
“Herman met Jeroen, ik moet even met je lullen vanmiddag. Ben je in Orient of kan je deze kant opkomen rond een uur of vijf, half zes?”
“Hé Jeroen. Leuk. Ja dat kan wel denk ik. Wat is er aan de hand?”
“Nou, ik zit een beetje in mijn maag met dat TV station van Charles waarvoor we vorige week naar Santo Domingo zijn geweest. Ik snap niet goed wat hij precies van me wil”
“ Tsja..., hij heeft gewoon geen ervaring met televisie en kan jouw kennis wel gebruiken denk ik. Ik zit om drie uur met Cor in Phillipsburg en dan rijd ik jouw kant wel even op.”
“Prima, ik zie je dan om een uur of half zes in Bamboo Bernies.”

Het is nu tien uur, moet mijn programma nog samenstellen en opnemen en heb om vier uur een tennisafspraak met Tony, de 'resident pro' van de tennisbanen hier. Beetje tempo maken dus, want ik moet ook nog boodschappen doen.

Een paar maanden geleden kreeg ik ineens een smsje van Rob Stenders. “Hé Soer, wil je een programmaatje maken op mijn piraat?” Ik had Rob ooit leren kennen toen hij als extreem verlegen bepukkelde puber bij een locatie-uitzending van de VARA op de Firato vroeg waar ik toch die plaatjes die ik in de Verrukkelijke Vijftien draaide vandaan had. “Ga maar 's bij RAF of Boudisque kijken” had ik hem verteld. In die tijd Zaken van Naam die op eigen houtje Engelse en Amerikaanse platen importeerden.

Someone should tell you the rules of the road
Things most people learned a long time ago
Don't give a hug where a handshake will do
And since you don't see that, it only goes to prove
Someone should tell you
Someone should tell you
Someone should tell you and it won't be me
'Cause I'm just a spy in the house of love

Een paar maanden later had Louis Verschuur zijn bandje uit de bak met sollicitaties gevist en werd hij mijn collega. Toen ik een jaar later naar de TROS vertrok voor wat ik als een 'commerciële stage' zag, nam hij de Verrukkelijke Vijftien van me over. De 'commerciële stage' bij de TROS duurde zo'n anderhalf jaar, daarna startte ik het eerste commerciële radio station van Nederland, Radio 10. Radio 10 werd na anderhalf jaar Radio 10 Gold en rond 1990 begonnen wij een zusterstation dat meer op de jongere luisteraars werd gericht, Power FM. Rob was in de tussentijd van de VARA naar Veronica verkast en had toen wij met Power FM begonnen net Veronica met slaande deuren verlaten. Dat kwam mooi uit. Ik vroeg hem om op Power FM te komen draaien.
Daar kwam uiteindelijk niet veel van terecht, want hij was niet van plan zich in zijn programma aan de van te voren samengestelde lijstjes met liedjes te gaan houden. Ik was daar toen nogal pissig over, want hij wist van te voren dat we zo gingen werken en dat een deel van de marketing van Power FM aan zijn aanwezigheid was gekoppeld. En met een DJ die in de tweede week na de start van het station vertrekt sloegen we publicitair natuurlijk een modderfiguur. Maar een paar weken later kreeg ik een erg lieve brief van hem waarin hij één en ander probeerde uit te leggen.

B.B. Bumble and the Stingers, Mott the Hoople, Ray Charles Singers
Lonnie Mack and twangin' Eddy, here's my ring we're goin' steady
Take it easy, take me higher, liar liar, house on fire
Locomotion, Poco, Passion, Deeper Purple, Satisfaction
Baby baby gotta gotta gimme gimme gettin' hotter
Sammy's cookin', Lesley Gore and Ritchie Valens, end of story
Mahavishnu, fujiyama, kama-sutra, rama-lama
Richard Perry, Spector, Barry, Archies, Righteous, Nilsson, Harry
Shimmy shimmy ko-ko bop and Fats is back and Finger Poppin'

Life is a rock but the radio rolled me

Ik had wel begrip voor zijn aversie tegen lijstjes, diep in mijn hart vond ik dat als radio- en muziekliefhebber ook jammer. Maar als radio-ondernemer zag ik ook dat centrale muziekredactie en dus van te voren samengestelde programma's noodzakelijk waren om de eenheid op het station te bewaken. In Amerika was allang aangetoond dat deze manier werken het marktaandeel spectaculair deed groeien en dus de commerciële kansen vergrootten.
Ik kwam Rob later, toen ik even directeur Radio en TV bij de VARA was opnieuw tegen. Hij was toen al met KX Radio, zijn piraat, bezig en in de verantwoordelijkheid die ik toen had moest ik hem dat verbieden. Niet dat hij dat deed natuurlijk. Maar zoveel maakte dat ook weer niet uit want hij vertrok kort daarna naar Yorin. Naar een commercieel station nota bene! Gelukkig kon ik Chiel zover krijgen de NPS voor de VARA te verruilen. De 3FM ochtend was voor de VARA in ieder geval gered.

Ik loop naar de slaapkamer waar in de hoek mijn wat groot uitgevallen L vormige bureau staat, met twee monitoren en microfoon. De 'studio' waar ik mijn programma 'Double fun and a bottle of Rum' opneem.

We want the best of both worlds
We want it slow and hot
We like to taste revenge, yeah
But we can't waste the shot
We want to see from both sides
We like it cool and fast
We want to get it over
We like to make it last
Keep it on
It's getting closer
The best of both worlds
Double fun

Langs die monitoren heb ik een prachtig uitzicht over de lagoon naar Cole Bay en de heuvel daarachter. Hoewel, nu zie ik Cole Bay even niet want er trekt net weer de zoveelste onweersbui over. Dit is een nasty tropical wave. De donder overstemt de liedjes die ik aan het afluisteren ben.
Ik begin altijd met het afluisteren en selecteren van de nieuwe liedjes. En daarna zoek ik er één of twee liedjes bij die je hier op het eiland vaak hoort. De rest vul ik op met liedjes die ik leuk vind. Meestal drink ik bij het opnemen ook echt een aantal Rum-Cola's en volgens mij is dat ook te horen,... maar wat erger is; het me niet kan schelen.

Vandaag geen Rum mixdranken omdat ik nog moet tennissen, maar ook omdat het nog ochtend is. Hoewel..., dat heeft hier nog nooit iemand tegengehouden. Er lopen hier mensen met t-shirts rond waarop staat: 'Sometimes too much to drink is barely enough.' of 'They speak of my drinking, but never think of my thirst' Of deze: 'Beer; not jusy a morning drink anymore!'
Ik heb geen mengpaneel, dus de aankondigingen neem ik 'droog' op en dan plak ik ze tussen de liedjes. Het gaat snel vandaag, ik ben in drie uur klaar met uitzoeken en opnemen. Nu maak ik er één grote mp3 van. Vlak voor ik wegga om boodschappen te doen begin ik met uploaden naar de studio in Amsterdam. Dat duurt een minuut of twintig, maar daar hoef ik niet bij te blijven.

Boodschappen doen op St Maarten is not for the faint at heart. Als je tenminste geld hebt, want goedkoop is het niet. Er is een aantal gigantisch grote supermarkten, zowel aan de Nederlandse als aan de Franse kant. In beide gevallen hebben ze werkelijk 'the best of both worlds'. Franse gezouten boter, fantastische wijnen en relatief goedkope Champagne, Franse kaasjes en ganzenlever. Maar ook de pindakaas van Calvé, hagelslag van Venz én DeRuyter, koekjes van Verkade, nieuwe haring in juni en speculaas en pepernoten in december. En zelfs allerlei Amerikaanse dingen die je in Europa niet kunt krijgen. De échte Special K, rootbeer, mountain dew, Libby's Pumpkin (certified Kosher), Pam cooking spray, Tootsie rolls, enzovoort enzoverder. Ik kom dan ook altijd thuis met ongeveer twee keer de geplande hoeveelheid boodschappen. Gelukkig heb ik een 4 WD Ford pick-up truck met gemeen brommende motor en geen Kia Picanto.

Tennis met Tony is altijd leuk. Heel lang geleden, toen ik een jaar of 13, 14 was mocht ik onder begeleiding van de Tennis Bond een paar jaar het hele jaar door tennissen en was ik een soort van talentje. De kennismaking met de producten van Freddy H., Joseph Drouhain en die van het eiland van Jamaica maakten dat ik besloot andere doelen in het leven na te streven dan het 'op niveau' beoefenen van de tennissport. Ik ben er dan ook op de dag dat ik uit huis ging om te gaan studeren mee gestopt. Tot ik op St Maarten aankwam had ik nooit meer op een tennisbaan gestaan. Dertig jaar onthouding werkt verhelderend, je krijgt bijna begrip voor de heilzame werking van het celibaat. Tony laat me twee keer per week alle hoeken van de tennisbaan zien. Letterlijk. Tennis in de tropen. Ik kan het iedereen aanraden.

Twice upon a time in the valley of the tears
The auctioneer is bidding for a box of fading years
And the elephants are dancing on the graves of squealing mice.
Anyone for tennis, wouldn't that be nice?

De enige manier om het zweten snel te stoppen is in het zwembad te springen. Daar is toch nooit iemand, so why not? Met een biertje op de rand, niet in de hand. Dorst krijg je er wel van, namelijk.
Ik droog me af terwijl ik naar mijn voordeur loop. De tegels zijn eigenlijk te heet om met blote voeten op te lopen, maar als je doet alsof je danst, met af en toe een side step in het gras, is de voordeur te bereiken. Het ziet er niet uit, maar het werkt. Binnen zijn de tegels relatief koel en is er schaduw. De airco gebruik ik niet meer. Niet alleen omdat de stroom veel te duur is, maar ook omdat je hier de hele dag „buiten‟ wil zijn. Alle ramen in het huis staan permanent open.

Ik pak een tweede longneck uit de Amerikaanse koelkast en loop naar de TV. New Orleans gaat een enorm probleem krijgen met de vorige tropical wave die hier voorbij kwam, zie ik. Katrina heet ze inmiddels. De slet.

Van de 36 mails die ik vanochtend zag kan ik er probleemloos 30 deleten en de andere beantwoord ik. Caroline moet even tot morgen wachten, ik moet nadenken wanneer ze dan wel kan komen; het grootste probleem van het hier wonen is de planning van het bezoek. De nieuwe 12 mails sinds vanochtend gaan grotendeels over de dies in Delft begin december, iedereen heeft de neiging alles aan iedereen in cc te replyen. Bullshit.

Er wordt op de deur geklopt. Ik doe open.
“Hi Jeroen”
Mijn Franse buurvrouw heeft een tijdje in Rotterdam gewoont en spreekt een beetje Nederlands en ze doet moeite mijn naam uit te spreken. Ik vind dat lief. Ik vind haar sowieso wel lief. “Hi Noëlle, wassup?” zeg ik.
“well, because it is Hurricane season, I want you to know that we will be off island for the next two months.”
'Why? Tu as peur?” zeg ik nog
“Oh no, I have to go to Paris, and South Africa afterwards so I was wondering if you could look after the appartment when I'm gone”.
“Sure, no problem” zeg ik. En ik bedenk meteen wie ik allemaal kan uitnodigen voor een feest van twee maanden. Ik heb wel een paar ideetjes. “Just give the key and show me how to close the hurricane shutters. When will you be leaving?”
“Sunday next week”
“OK, I'll drop by tomorrow. What will you do with the car?”
I'll leave it here. Jessica will borrow it every now and then”.
“And tonight? Will you be somewhere around?”
“I'll be in the Bliss naturellement. Je vais t'y voir?”
“Sais pas, on verra” zeg ik, denk ik.

Ik loop naar mijn auto en zie dat mijn laadbak vol met regenwater staat. Dat is makkelijk op te lossen. Ik open de achterklep, ga op de bestuurdersstoel zitten, draai de ramen open en start de motor. Ik word elke keer weer blij van het geronk onder de motorkap. Ik trek iets te hard op, waardoor het water er aan de achterkant uitplonst. Lawaaiig, tikkie asociaal, maar erg effectief. Ik heb geen zin om te stoppen om de klep weer dicht te doen, ik ga alleen maar naar Bamboo Bernies tenslotte, twee kilometer verderop. De slagboom wordt door Steve opengedaan als ik aan kom rijden en ik sla rechtsaf op Welfare Rd. richting Maho. Ik moet een beetje doorrijden, anders gaat de brug net voor mijn neus dicht.

Als ik langs het vliegveld kom zie ik dat Air France nog niet is vertrokken, want de Airbus A340 staat er nog. De 747 van de KLM zie ik niet, dus die is waarschijnlijk alweer doorgevlogen naar Curaçao. Maar dat blijkt een vergissing. Want als ik langs de Driftwood Beach Bar rijd, zie ik boven mij de KLM vliegen die nog een lange bocht moet gaan maken voordat hij gaat landen. Ik parkeer mijn auto op het parkeerterrein van het Caravanserai Resort, doe de nog altijd openstaande achterklep dicht en loop terug naar de Sunset Beach Bar, aan het begin van de landingsbaan. Het zit vol met mensen die straks met de KLM vertrekken. Want op St Maarten check je eerst in, je levert je baggage af en dan ga je naar de Sunset Beach Bar om je vliegtuig te zien binnenkomen. Als het toestel dan geland is heb je genoeg tijd om terug te lopen naar de terminal en te gaan boarden. Air France heeft al twee keer het hek aan het begin van de landingsbaan eruit gevlogen, naar het schijnt een gevolg van weddenschappen tussen piloten. De KLM doet daar niet aan mee natuurlijk… Maar zoveel scheelt het niet.

http://www.youtube.com/watch?v=zAfQwDizpRo

In de video zie je na 20 seconden de belachelijke rode Suzuki Jimny waarin Herman komt aanrijden. Ook hij parkeert op het terrein van het Caravanserai Resort en we treffen elkaar bij de ingang van Bamboo Bernies, bij het bord „All trespassers will be eaten‟. Het Happy Hour in Bamboo Bernies is één van de meest bizarre die ik ken. Tussen 17.00 en 17.30 uur is de drank gratis, tussen 17.30 en 18.00 uur € 0,50 per drankje. Het half uur daarna € 1.00 enzovoort, totdat je tegen 20.00 uur weer de normale prijzen moet gaan betalen.

Het zit dan ook elke middag vol met aangeschoten locals en piloten van Winair, de lokale airline waarme je naar Saba, St Barths, Statia en andere dichtbijgelegen eilanden vliegt. Sinds ik dat weet en heb gezien hoe deze jongens hier dagelijks het happy hour vieren heb ik het niet meer zo op hun vroege ochtendvluchten…

You can come with all your friends
And make some new ones too
Evertbody’s there for reasons
Just the same as you
Come to the place
Where you can always have some fun
If you want some joy and laughter
Take a chance, get up and dance

Happy, happy hour
Now’s the time

Herman en ik gaan zitten en bestellen een drankje. Een Wodka Diet voor mij en een Heini voor Herman. De zee gaat behooorlijk tekeer en af en toe, als er golf op de rotsen slaat, spat er zeewater over het bargedeelte. Dat is grappig, want dat komt niet zo vaak voor. Het is vooral leuk om de Amerikanen, die de zonsondergang willen fotograferen te zien hannesen met hun camera‟s. Als de zon in de zee is weggezonken wordt er door de Amerikanen hard gejuicht en geapplaudisseerd. Ze staan te wachten op een fenomeen dat „the Green Flash‟ heet. Dat is een groene flits die heel even, niet meer dan een seconde, verschijnt op de plek waar de zon achter de horizon is verdwenen. Het is alleen een tamelijk zeldzaam fenomeen. In de jaren dan ik hier woon heb ik „the Green Flash‟ drie keer gezien.

Herman nestelt zich op een barkruk, steekt een sigaret op en zegt:
“Vertel, wat was er met Charles vanmorgen?”
“Nou, hij belde en vroeg me naar Marigot te komen om over het televisie project te praten.”
Herman drinkt het flesje Heineken in één keer leeg, terwijl ik dat zeg. Nou zijn het 25 cc flesjes, maar toch. De Roemeense barkeeper zet meteen een tweede flesje neer en kijkt mij vragend aan. “No thanks Baloo, not yet”. Zijn ouders moeten een bizar gevoel voor humor hebben.

“Charles blijft maar hameren op de financiering door tabaksfabrikanten en drankenproducenten, maar dat kan helemaal niet.”
“Waarom niet?”
“Nou, dat weet je zelf ook wel…, als dat soort bedrijven adverteert of sponsort, is er geen kabelnet of satellietoperator te vinden die het programma gaat doorgeven.”
“Maar als het nou alleen in de opstartfase is? Als je nog bijna geen kijkers hebt?” vraagt Herman.
“Dan nog, het gaat tegen je werken. En wat ik ook niet begrijp is dat hij bedrijfjes kan vinden die dit willen. De tabaks en alcohol branche hebben zelfregulering als het ware uitgevonden…”

Met een enorme klap slaat een golf tegen rotsen. De spray van zeewater komt in één keer op ons neer. Baloo gebaart dat we aan de andere kant van de bar moeten gaan zitten. De Amerikanen doen hetzelfde, alleen wat langzamer en luidruchtiger.

“Ja, maar dit is natuurlijk wel de Caribbean…” zegt Herman.
“…Dus…?”
“Voelen ze zich niet zo geroepen als de Marlboro‟s van deze wereld zich aan zelfregulering te houden”.
“Maar dan kom ik toch weer bij de distributie uit. Zonder verspreiding via kabelnetten en satellietoperators kan je geen reclame verkopen en geld verdienen...”
“En als die inkomsten en toch al zijn, maar uit een andere bron komen…?”

Als Baloo mijn tweede glas neerzet snap ik ineens wat Herman bedoelt.

“Uit een andere winstgevende activiteit bedoel je,... zwart geld bijvoorbeeld ?”
“Ja dat mag ik als zijn advocaat natuurlijk niet suggereren, maar als jouw „consiglieri‟ moet ik je misschien toch waarschuwen…”
“Voor een witwasoperatie…?”
“Wat denk je nou zelf?” zegt Herman. “It smells rather fishy…” Het is de eerste keer dat ik zie dat hij een vies gezicht trekt als hij een slok van zijn Heini neemt.

Ik ben eigenlijk boos op mezelf dat ik dat niet zelf heb kunnen bedenken. Dat moet het inderdaad zijn. Wel vervelend, want het is een leuke en goedbetalende klus. Maar als het illegaal is, kan ik er niet aan meewerken. Denk ik. Het maakt mijn werk niet illegaal, maar als ik weet dat het niet klopt, niet kosher is… Wat dan?

Money get back
I'm alright Jack keep your hands off my stack.
Money it's a hit
Don't give me that do goody good bullshit
I'm in the hi-fidelity first class travelling set
And I think I need a Lear jet

Money it's a crime
Share it fairly but don't take a slice of my pie
Money so they say
Is the root of all evil today
But if you ask for a raise it's no surprise that they're
giving none away

Ik besluit Charles een smsje te sturen om te zeggen dat ik morgen overwacht naar New York moet voor een paar dagen, zodat ik even tijd heb om na te denken. Alleen moet ik dan op dit eiland proberen te voorkomen dat ik hem tegenkom. Het blijft een eiland tenslotte. Miscchien ga ik wel écht naar New York. Ik heb toch een nieuwe laptop nodig.

“Baloo, one order of edamame, and two drinks here, please” zegt Herman. Terwijl hij afwisselend naar mijn lege glas en zijn lege Heini flesje wijst.
“Ga je morgen mee naar New York voor een paar dagen?”
“New York…” zegt hij peinzend, alsof hij voor het eerst hoort dat die stad betaat. “New York,…ja lijkt me wel wat. Dag of vier?”
“Ja zoiets, hangt een beetje af van de prijs van de tickets. Jet Blue of American naar JFK en Continental naar Newark. Keus genoeg, veel concurrentie. Ik kijk het thuis straks wel even na.”
“Ja, bel me dan vóór je boekt, want dat geintje gaat toch alles bij elkaar wel weer $ 1000,- kosten, moet even kijken of dat wel kan.”

Herman heeft normaal altijd veel cash in huis, want hij heeft nogal wat klanten die een forse retainerfee cash aan hem betalen. Amerikanen vooral. Maar sinds de inbraak in zijn huis een paar maanden geleden heeft hij zijn cash in kleine porties op verschillende plekken verborgen en zelfs begraven. En typisch Herman, die plekken kan hij niet altijd snel terugvinden.

“Ga uit van $ 300,= voor de retour vlucht en $ 150,= per nacht voor een hotel kamer. En, oh ja…, ik ga niet met je op één kamer liggen…” Baloo brengt de edamame, zoals altijd hier, bedekt met een korst zout en onze drankjes. “Hoelang is het eigenlijk vliegen?” vraagt Herman.
“Uur of vier en maar één uur tijdsverschil”
“Waarom lopen we zo niet even naar de Sunset Beach Bar, om wat van de grill te bestellen?”
“ja ok” zeg ik. “Speelt Percy vanavond?”

Voordat Herman antwoord kan geven valt de stroom uit en wordt het aardedonker. En stil, want ook de muziek houdt er natuurlijk mee op. Normaal gesproken neemt na een paar seconden een generator de stroomvoorziening over, maar nu gebeurt er niets. We zien ook dat, aan de andere kant de baai, het Sonesta Maho Beach resort en the Royal Islander in het donker zitten. Vreemd. Ook hun generatoren slaan niet aan.

Baloo brengt ons twee nieuwe drankjes. Even later lopen we naar de Sunset Beach Bar om iets van de grill te gaan eten, voor een Burger hebben ze geen stroom nodig tenslotte. We horen dat ook op andere delen van het eiland de stroom is uitgevallen en als ik wil bellen zie ik dat ook het mobiele netwerk eruit ligt. Welcome in Paradise.

Cuz this life is too short to live it just for you
But when you feel so powerless what are you gonna do
So say what you want
Say what you want

Om een uur of half tien besluiten Herman en ik nog een afzakkertje te gaan halen bij Jimbo‟s, vlak bij mijn huis. Mijn auto start weer ‟s niet, er moet morgen toch een nieuwe accu in vrees ik. De lokale dealertjes die hier altijd na zonsondergang rondhangen, vallen alleen toeristen lastig, maar ik loop op Crucial af en geef hem een vijf Dollar biljet.
“Please watch my car tonight Crucial”

Ik stap bij Herman in die afzichtelijke Jimny. Als we parallel aan Maho Beach vóór de landingsbaan rijden valt ook het licht van het vliegveld ineens uit. Het kan ook gewoon uitgezet zijn, want als er geen vliegtuigen meer worden verwacht gaat het licht uit. Gebeurt elke dag.

“Hé zie je dat…” zeg ik en ik wijs op een lichtje boven de zee, dat snel deze kant opkomt. “Daar komt nog een vliegtuig aan” Herman zet het autootje recht voor de landingsbaan stil en kijkt naar het lichtje. “…Die kan hier toch niet landen zonder licht?”
“Het zal misschien wel kunnen, maar ik denk dat het hoe dan ook niet mag”.
“Kijk het is nog een jet ook”

Een halve minuut later vliegt hij zo‟n twintig meter boven ons. De motoren overstemmen de toeter van de auto achter ons. Herman rijdt verder en neemt op de rotonde meteen de eerste afslag, Airport Road. We zien het vliegtuig in het donker op de landingsbaan langzaam afremmen. “Geef ‟s gas Herman, ik vind dit echt heel vreemd. Ik wil even kijken wat er gebeurt”
Vol gas rijden we nu Airport Road af richting Simpson Bay. Er is verder helemaal niemand op de weg. We nemen de nieuwe bochten bij het terminal gebouw met piepende banden en rijden ter hoogte van „Lal‟s‟ bijna het kantoor van Winnair binnen. Rechts zien we het vliegtuig naar het eind van de baan taxiën om daar te keren. Na de 180 graden draai taxiet zo‟n vliegtuig dan altijd terug naar het terminal building, om daar passagiers en baggage te lossen. Het taxiën gaat alleen nu alleen wel erg langzaam en er brandt ook geen licht in het vliegtuig. Ook de navigatieverlichting is nu uit. We zitten er nu zo ongeveer naast.

“Ga hier even naar links, rij daar even het parkeerterrien van the Red Cross op” zeg ik. In een stofwolkje komen we op het overharde parkeerterrein tot stilstand. “Licht uit,…kom mee”.

It was early, early one morning
when I heard my bulldog bark,
t’was Staggolee and Billy DeLyon
squabbling in the dark.

We lopen terug naar de rand van de weg en zien het vliegtuig heel langzaam de 180 graden draai maken. Daarna gaan de motoren uit. Ik ben niet zo‟n vliegtuigspotter, maar door veelvuldig in de Sunset Beach Bar te hangen krijg je toch wat dingen mee. “Het is een Cessna.”zeg ik zachtjes. Ik herken hem aan de zes raampjes, de rechte vleugel en de wat bolle cockpitramen. Ik zie de deur aan de linkerkant opengaan. Dat is de kant die ik nu niet goed kan zien. Ik zie nu ook dat er een auto stilstaat aan het eind van de startbaan, maar buiten het hek. Zeg maar aan „onze‟ kant van het hek. En daar staan drie mannen bij. Uit het vliegtuig komen nu ook drie mannen het trapje aflopen. Tenminste, ik zie zes benen onder het vliegtuig richting auto bij het hek lopen. Ze hebben allemaal grote sporttassen bij zich die, zie ik als ze achter het vliegtuig vandaan komen, behoorlijk zwaar zijn. Als ze bij het hek gekomen zijn gooien ze die tassen naar de andere kant van het hek, naar de andere mannen. En die gooien op hun beurt weer tassen naar de vliegveld kant van het hek. Dit ritueel herhaalt zich vier keer. Ondertussen komt er af en toe een auto langsrijden, maar daar storen ze zich niet aan. Ze werken snel. Na een minuut of twee, drie rijdt de auto vol gas weg en gaat de vliegtuigtrap weer naar binnen. De auto komt onze kant op, een zwarte Lexus met geblindeerde ramen, maar door de voorruit en ik zie de man naast de bestuurder zitten. Hij kijkt mij aan. Ik heb dat gezicht wel ‟s eerder gezien. Geen idee waar. Een paar tellen later worden de twee motoren van de Cessna één voor één gestart. Ik zie nu pas dat het vliegtuig geen registratie nummer heeft. De auto rijdt vol gas door richting Maho en ondertussen gaan de motoren van het vliegtuig bulderen en begint het vliegtuig te rollen. De verkeerde kant op. Met de wind in de rug.

“Wat was dat ingodsnaam? Wat hebben we gezien?” vraagt Herman, terwijl het vliegtuig vaart maakt en opstijgt.
“Hangt ervan af wat er in die tassen zat…”
“Nou, geen aardbeien lijkt me.”
“Die zijn hier anders duur genoeg.”
We lopen rustig terug naar de auto. Herman start en we rijden de weg op richting Simpson Bay.
“Er zat een man in die auto die ik ergens van ken... Hij heeft mij ook gezien”
“Hmm..” zegt Herman.
“Ja. Ik voel me er ook niet helemaal OK over…”
“Nou dan is New York voor een paar dagen misschien best een goed ideetje nu.”
Ineens schiet me te binnen waar ik het gezicht van ken, maar ook waarom ik hem niet onmiddellijk herkende.
“…Hij werkt bij Immigration op het vliegveld,…zonder uniform herkende ik hem niet meteen”

Op dat moment horen we een auto achter ons. Herman kijkt in achteruitkijkspiegel en ik kijk om. De zwarte auto rijdt met piepende banden de bocht in waar wij net uitkomen. Hij rijdt vol gas tegen de achterkant van de rode Jimny. In het licht van het kantoor van de Coast Guard zie ik de vangrail van de brug op ons afkomen. Welcome in Paradise. Sure.

 

Jeroen Soer 04 – 05 - 2011